Cijfers die ons wakker moeten schudden
Geen schrijnende cases op te rakelen of persoonlijke anekdotes te gebruiken. Niet omdat ze er niet zijn – integendeel – maar omdat de cijfers op zich al een schreeuw zijn om actie. Als beleidsmaker wil ik bovenal structurele oplossingen aanreiken, in plaats van alleen emoties op te roepen.
De realiteit is dat veel kinderen vandaag nog te lang in de kou blijven staan. Wat mij vooral zorgen baart: de meldingen stijgen maar de hulpverlening kan die stijging niet bijbenen.
Daarom vroeg ik de minister heel concreet: welke stappen zal ze zetten om het melden van kindermishandeling laagdrempeliger te maken zodat elk kind een stem krijgt?
De meldcode ligt klaar – voer ze gewoon in
Een belangrijk instrument in die strijd is de zogenaamde meldcode, naar het voorbeeld van Nederland. Die zorgt ervoor dat professionals – leerkrachten, artsen, jeugdwerkers – weten wat ze moeten doen bij een vermoeden van mishandeling: wanneer moet je melden, waar kan je terecht, welke stappen volgen?
Die meldcode is aangekondigd en zal nog voor de zomer worden uitgerold. De kindreflexopleidingen zijn er al, duizenden professionals zijn opgeleid. Er is materiaal beschikbaar: een beslissingsboom, draaiboeken, ondersteuning.
Ik heb de minister opgeroepen om nu door te pakken. Elk jaar opnieuw verliezen duizenden kinderen kostbare tijd, omdat we te traag schakelen.
Eerstelijn als eerste vangnet
Ik wil ook benadrukken dat het niet haalbaar – en niet wenselijk – is dat elk dossier bij de VK’s belandt. We moeten vertrouwen op de kracht van de eerstelijn. Als we onze leerkrachten, jeugdwerkers, huisartsen goed opleiden en ondersteunen, kunnen zij vaak al de eerste hulp bieden aan een kind in nood.
Snelle, nabije hulp maakt een wereld van verschil. Hoe vroeger we ingrijpen, hoe groter de kans dat een kind opnieuw vertrouwen kan vinden – in zichzelf, in volwassenen, in de toekomst.
Geen tijd te verliezen
De reacties op mijn vraag – vanuit alle partijen – toonden dat er een breed besef leeft over de ernst van de situatie. Maar besef is niet genoeg. Wat we nodig hebben, zijn keuzes. Middelen. Duidelijkheid.
Ik zal dit blijven opvolgen, zowel wat betreft de meldcode als het bredere masterplan jeugdhulp dat in de maak is. Ik zal ook blijven pleiten voor versterking van de VK’s zelf, want zij doen vandaag heldenwerk met vaak te weinig mensen voor té veel dossiers.
Want uiteindelijk gaat het over dat ene kind. Dat kind dat op dit moment niet weet bij wie het terechtkan. Dat niet durft praten. Dat wacht op iemand die luistert én handelt.
Voor dat kind moeten wij alles in het werk stellen. Want mishandeling mag nooit gewoon een cijfer worden.
